Lex Muller is al tientallen jaren bekend als sportjournalist, werkte 20 jaar bij het Algemeen Dagblad. Later bij de televisie. Bezocht WK's en EK's vanaf 1974. Door de wol geverfd heet dat. Wekelijks maakt Lex een column voor Voetbalflitsen, waarin hij zijn mening geeft over datgene wat er in de Eredivisie gebeurt.

Als wedstrijd duurde de bekerfinale ruim een half uur. Helaas niet langer. Willem II opende gedurfd en agressief, en hield dat exact 38 minuten vol. Toen viel de 1-0 van Ajax en ontpopte zich het vervolg als een eenzijdige vertoning van de inmiddels bekende suprematie uit Amsterdam. De Brabantse uitdager hing al lang uitgeteld in de touwen.

Spanning ontbrak in bekerfinale

Eerlijkheidshalve ontbrak het in de Kuip aan spanning en al helemaal aan sensatie en spektakel. Trainer Adrie Koster probeerde met Willem II het onmogelijke na te streven met een op zich overtuigende tactiek. Hij lijmde de Spanjaard Pol Llonch als bewaker aan Frenkie de Jong en de Peruaan Renato Tapia aan Donny van de Beek. De Tilburgers joegen daarbij het zo bewierookte Ajax brutaal op, alsof het klassenverschil alleen al in de Eredivisie van zeven plaatsen en liefst 36 punten in het geheel niet bestond.

Die confrontatie beviel Ajax aanvankelijk niet. Op weg naar de apotheose op een schier hallucineren droomreis vatte het de finale in eerste instantie op als een opwarmertje voor de afrekening met Tottenham Hotspur in de halve eindstrijd van de Champions League. Ofschoon het de eerste prijs in vijf jaar vurig begeerde, had het wel degelijk het energiegebruik in de laagste stand aanstaan.

Ook in die fase kon Willem II geen open kansen creëren. Over negentig minuten gemeten moest André Onana geen enkele keer een klasse-redding verrichten. Dat tekende andermaal de ongelijke strijd in deze schijn-ontknoping. Ajax duldde geen zege als cadeautje voor de Brabanders. Ogenschijnlijk leek het op een tussendoortje voor de ploeg van Erik ten Hag, maar zelfs na de 4-0 van Rasmus Kristensen joeg het bijna gewoontegetrouw door op nog meer doelpunten. Die honger bleef opspelen.

Superlatieven voor Ajax raken uitgeput

In dit jaar raken stilaan de superlatieven voor Ajax uitgeput. De happening in Rotterdam benaderde feitelijk nimmer een werkelijk hoogtepunt; simpel omdat het duel daarvoor onvoldoende inspireerde. Maar met een aantal staaltjes bevestigde Ajax nagenoeg achteloos zijn eenzame brille in de polder. Zoals het knikje van Daley Blind, met de 1-0 als doordacht gevolg, de schepping van 2-0 na een combinatie tussen de niet eens super-gemotiveerde Hakim Ziyech en Klaas-Jan Huntelaar, het gunnen van de 3-0 door Van de Beek aan de nog altijd gedreven veteraan in de spits, het onverminderde overzicht van de scheidende De Jong op het middenveld na dat eerste half uur.

Al met al viel er te weinig te genieten in deze vrij vlakke Cupfinal. Dat viel Ajax niet te verwijten, dat aast op een zeer zeldzame triple als bekroning van een onvergetelijk seizoen. De weken van oogsten zijn nu aangebroken voor de Amsterdammers. Het omgebogen beleid moet in deze maand zijn rendement opleveren. Italiaanse kranten hebben de spelers uit de hoofdstad omgedoopt to de kleinkinderen van Johan Cruijff. Fraai getypeerd, maar klopt het wel?

Het dominante en aanvallende voetbal van Ajax beantwoordt aan de doelstelling van de overleden maestro. Maar de directie week een jaar terug toch ineens af van de door Cruijff uitgestippelde route. De hand op de knip verdween en de prijzige investeringen in daadwerkelijke ervaring kwamen op gang. Nicolas Tagliafico, een geroutineerde 25-plusser uit Argentinië, meldde zich voor de verdediging. Blind, inmiddels 29, volgde voor dezelfde linie, Dusan Tadic, alweer dertig, moest naast zijn kwaliteiten de jongeren leren om te gaan met de harde eisen voor topvoetbal.

Had Johan Cruijff deze koerswending goedgekeurd?

Het is maar de vraag of Cruijff deze koerswending had goedgekeurd en getolereerd. Hij wenste dat Ajax zich uitsluitend focuste op de maximale productie van de talentenfabriek in De Meer. En hij was fervent tegenstander van een jaarsalaris boven de één miljoen. Ajax negeerde die kennelijk beperkende visie en herontdekte de slingerweg naar de Europese elite. Nog geen jaar geleden voor onbestaanbaar gehouden, maar wellicht op 1 juni in Madrid de ongelooflijke apotheose voor het in eren herstelde totaalvoetbal uit Amsterdam.

LEX MULLER