Lex Muller is al tientallen jaren bekend als sportjournalist, werkte 20 jaar bij het Algemeen Dagblad. Later bij de televisie. Bezocht WK's en EK's vanaf 1974. Door de wol geverfd heet dat. Wekelijks maakt Lex een column voor Voetbalflitsen, waarin hij zijn mening geeft over datgene wat er in de Eredivisie gebeurt.

De loting voor de kwartfinales in de Champions League woelde herinneringen los aan eerdere veldslagen tussen Ajax en Juventus. Zoals de finale op 22 mei 1996 in Rome, waar het verdriet overheerste om de gemiste strafschoppen van Edgar Davids en Sonny Silooy. De ploeg van trainer Louis van Gaal verleidde de ‘oude dame’ nog wel tot 1-1, maar de zo vurig begeerde bokaal bleef achter in Italië.

Samenvatting Juventus - Ajax 1-1 (1995/1996 Champions League-finale)

De oudste eindstrijd tussen deze twee grootmachten dateert van 30 mei 1973 in Belgrado. Voor Ajax alweer de derde finale op rij om het (definitieve) bezit van de Europa Cup I, ver voor het met goud versierde gala om de Champions League. De ploeg van trainer Stefan Kovacs continueerde de hegemonie van de Amsterdammers, maar de krappe zege (1-0) kondigde tevens het einde aan van een tijdperk.

Schier onverslaanbaar Ajax in jaren '70

Onder leiding van Rinus Michels ontwikkelde Ajax zich begin jaren zeventig tot een schier onverslaanbaar topteam met Johan Cruijff als begaafde gids. Het elftal regeerde in eigen land en even zo in Europa, met tal van prijzen als de vaderlandse beker in 1970, 1971 en 1972, de landstitel in 1970, 1972 en 1973, de wereldbeker in 1972 en de EC I  in 1971, 1972 en 1973. Om daarna als zo vaak uiteen te vallen.

De finale in Rotterdam tussen Ajax en Internazionale getuigde het sterkst van de Amsterdamse suprematie. Met twee doelpunten demonstreerde Cruijff, te gast in het stadion van aartsrivaal Feyenoord, zijn ongekende klasse en kwaliteiten. De Roemeen Kovacs had Michels als trainer afgelost en zijn losse regiem behaagde de vedetten bijzonder, zeker de maestro zelf. De ploeg piekte in dat seizoen naar alle denkbare hoogtepunten en incasseerde in de Eredivisie slechts één nederlaag: 3-2 in Deventer tegen Go Ahead Eagles. Thuis werd Vitesse met 12-1 verkruimeld.

In het seizoen 1972-1972 prolongeerde Ajax nog wel het kampioenschap, andermaal voor Feyenoord, en met 102 doelpunten als extra wimpel, maar de sleet vrat zich door de gelederen. De machine sputterde af en toe en de motivatie deinde heen en weer als de woeste golven van een oceaan. Weer op weg naar de finale in het toernooi om de EC I leefde de door Cruijff opgejutte formatie op in de kwartfinales tegen Bayern München (4-0 en 1-2) in de halve finales tegen Real Madrid (2-1, 1-0).

Clash tussen speelstijlen

De apotheose was eind mei geprogrammeerd in Belgrado, in het stadion van Rode Ster, gevuld met bijna 90.000 toeschouwers. De massa verheugde zich vergeefs op een serieuze clash tussen het aanvallende voetbal van Ajax en de defensieve methodiek van Juventus, weggekropen uit de schaduw van Inter en AC Milan. De Italianen telden sterren als doelman Dino Zoff, Fabio Capello, Franco Causio, Roberto Bettega, José Altafini en Pietro Anastasi. Als coach stond de Tsjech Cestmir Vycpalek langs de lijn, in het verleden een jaar (1946-1947) nog speler in dienst van de ‘oude dame’.

De beoogde happening verveelde in feite de kijker, die negentig minuten lang naar een draak van een wedstrijd staarde en de anti-climax eigenlijk al snel zat was. Als opvolger van Sjaak Swart tekende Johnny Rep reeds in de vierde minuut voor de 1-0, een kopbal die met een fraaie boog over Zoff zeilde. Daarmee was direct de voorraad aan doelpunten en spanning uitgeput. Ajax boemelde in de laagste versnelling naar het eindpunt, Juventus geloofde nog geen seconde in een gelijkspel. De Europese kampioen oogde verzadigd en volgevreten. Kovacs liet het begaan en wisselde niemand.

Na afloop spoedden de Ajacieden zich terug naar het hotel, voor het weerzien met de vrouwen en een feest ter afsluiting van een magische periode. Als aanvoerder had Cruijff gehuld in het geruilde shirt van Juventus de bokaal aangepakt en deze in de voor het hotel geparkeerde bus achteloos op de voorste rij achtergelaten. Dat beeld intrigeerde met name Bettega, die het tafereel nog jaren ophaalde als de wonderlijke herinnering aan een winnaar zonder een spoortje trots en vreugde….

LEX MULLER