Lex Muller is al tientallen jaren bekend als sportjournalist, werkte 20 jaar bij het Algemeen Dagblad. Later bij de televisie. Bezocht WK's en EK's vanaf 1974. Door de wol geverfd heet dat. Wekelijks maakt Lex een 'opinie' voor Voetbalflitsen.

Met lage cijfers veroordeelde l’Equipe de feestwedstrijd van de wereldkampioen tot een vlakke vertoning. Het Franse sportblad gaf de eigen ploeg gemiddeld een 5,6 en Nederland een 4,7. Bij de eerste kregen zes van de elf spelers een krappe voldoende (een 6), bij de tegenstander alleen Frenkie de Jong. En Quincy Promes (een 3), Ryan Babel en Davy Pröpper (beiden een 4) presteerden volgens de krant zwaar onder de maat.

Frankrijk - Nederland boeide nauwelijks

Vanuit Frans oogpunt was de matige waardering wel begrijpelijk. Het eerste optreden voor eigen publiek na de verovering van de wereldbeker boeide nauwelijks. Dat was ook het probleem in Rusland. Het elftal barst van de (uitzonderlijke) kwaliteit, maar het ontbeert de drang en drive om dat om te zetten in sprankelend spel. Een zege, hoe klein ook, volstaat. Ook weer tegen Nederland.

In Parijs omsingelde Frankrijk voor rust Oranje vrijwel constant. Maar een nipte voorsprong van 1-0 achtte het meer dan voldoende. Zelfs de open kans van Georginio Wijnaldum als waarschuwing kon het thuisland niet inspireren en aansporen tot een hoger tempo, wat meer enthousiasme en daadkracht. Net als op het WK stelde het zich tevreden met de algemene controle.

Aanvoerder Virgil van Dijk memoreerde na afloop dat Nederland in die eerste helft ondanks de geschonken 1-0 van Kylan Mbappé weinig had weggegeven aan de Fransen. Dat klopte feitelijk, maar dat had alles te maken met het soort voetbal van de wereldkampioen. Alleen de uitslag telt kennelijk als erkenning van de uitzonderlijke klasse. De handrem schiet zelden los, en waarom ook?

Oranje nam de flair van Frenkie de Jong over

Die hoe dan ook onwaardige instelling uitte zich in de tweede helft. Als een herinnering aan het WK, een lichte deja-vu, waar Argentinië immers als uitzondering Frankrijk een achterstand opdrong. Ineens schakelde het over naar een hogere versnelling en corrigeerde bijna speels het scoreverloop. Hetzelfde herhaalde zich in Parijs, waar Nederland de flair van Frenkie de Jong overnam en zelfs de 1-1 forceerde.

Dat druiste in tegen het protocol van de geplande huldiging. Kortstondig drukte Frankrijk het gas wat dieper in en uitgerekend  de andermaal machteloze spits Olivier Giroud herstelde het perspectief op de overwinning. Tot woede van Ronald Koeman, die als voormalige libero de achterhoede verweet de voorzet en afronding te gedwee te hebben toegelaten. Beide tegendoelpunten in Stade de France kwamen inderdaad voort uit persoonlijke fouten, maar wie het verdedigen in de eredivisie wekelijks bijhoudt, zal dat allerminst hebben verbaasd.

Frankrijk deed nauwelijks zijn best

Volgens de Nederlandse bondscoach had zijn team verzuimd minimaal een gelijkspel mee te nemen uit Frankrijk. De wedstrijd bood zeker hoop voor de toekomst, al blijft het schimmig in hoeverre de wereldkampioen nou echt zijn best deed. In vergelijking met de smadelijke 4-0 nederlaag tijdens de kwalificatie voor het WK, toonde Oranje vooral lef en vooruitgang. Zij het opnieuw na een slechte en verspilde eerste 45 minuten.

Koeman heeft gelukkig ook alweer zijn voorkeur voor vijf of drie verdedigers afgezworen. Het beperkt te zeer de lust en het avontuur tot aanvallen. Een laatste linie met vier man past logischerwijs het best in een 4-4-2 systeem, dat ook meer aansluit bij de vaderlandse stijl. In Frankrijk detoneerde zowel Kenny Tete als Daley Blind in de achterste lijn. Eerstgenoemde benutte onvoldoende de vrije ruimte op rechts en droeg mede schuld aan één van de twee treffers. De ander hoort thuis op het middenveld als controleur en reageerde opnieuw vaak te traag bij de hem toegewezen dekking.

Ondanks de minpunten en het raadselachtige gedrag van de Fransen krijgt het opgefriste Oranje stilaan meer vorm. Koeman wil graag met een vast elftal verder gaan. Een loffelijk streven, maar op dit niveau is dat vooralsnog voorbarig. De drie linies staan nog altijd in de stijgers en zijn voor verbetering vatbaar. Maar om met een cliché af te ronden: in de Lichtstad schemerden lichtpuntjes in de zwoele avond.

LEX MULLER