Elf oud-profs die na of tijdens hun carrière de politiek in wandelden

De stembureaus zijn woensdag in Nederland geopend voor de Tweede Kamerverkiezingen! En op de lijst zien we een voormalig voetbaltrainer staan, want er bestaat een kans dat Robert Maaskant straks minister-president van Nederland is. Hij is bepaald niet de eerste oud-voetballer die de politiek in gaat. Elf bekende voorbeelden op een rij!

1) Romário

De Braziliaanse wereldvoetballer Romário belandde ooit in de politiek. In Eindhoven maakten ze kennis met een andere Romário: de luie kant van de Braziliaan. Zo kon de oud-PSV’er in Nederland nog wel eens een interview als hij geen zin had op het laatste moment afzeggen. Na zijn actieve voetballoopbaan met vele doelpunten besloot hij namens de sociaaldemocraten de politiek in te gaan. In Brazilië maakte hij bezwaar tegen het WK 2014 in eigen land. Wie nu ziet hoe de stadions er voorstaan, kan hem achteraf gelijk geven. Met een recordaantal stemmen werd de voormalige baltovenaar in 2014 verkozen tot senator in de politiek.

2) Pelé

Pelé diende als de minister van Sport van Brazilië. Hij creëerde zelfs de 'Pelé-wet', die tot doel had de corruptie in het Braziliaanse voetbal te verminderen, maar hij verliet de politiek in 2001 nadat hij zelf verstrikt was geraakt in een corruptieschandaal. Sinds zijn pensionering heeft hij voor UNESCO en de VN gewerkt.

3) George Weah

Het leek misschien uit het niets te komen toen Weah werd gekozen als president van Liberia, maar zijn politieke carrière was al jaren in opbouw. De voormalige spits van PSG, AC Milan en Monaco stelde zich in 2005 kandidaat voor het presidentschap, vervolgens kreeg hij te horen dat hij niet genoeg was opgeleid. Hij vertrok naar Amerika om zijn diploma te halen. In 2014, na een nieuwe mislukte poging op het presidentschap, werd hij gekozen in de senaat en bij zijn derde poging werd Weah uiteindelijk in januari 2018 gekozen als president.

4) Sol Campbell

Tijdens zijn lange zoektocht naar een baan als manager, maakte Campbell ook heel duidelijk dat hij lid is van de Conservatieve Partij. De Engelse verdediger, die furore maakte bij Arsenal, overwoog zich in 2014 kandidaat te stellen voor burgemeesterschap in Londen. Maar helaas voor Campbell liep het op niks uit.

5) Gianni Rivera

Slechts drie spelers hebben meer wedstrijden gespeeld voor AC Milan dan Rivera. Hij werd de vicepresident van de club nadat hij met pensioen ging. Ook ging de oud-middenvelder de politiek in. Hij werd parlementslid, was staatssecretaris van Defensie en was tussen 2005 en 2009 lid van het Europees Parlement.

6) Titi Camara

De voormalig speler van Liverpool en West Ham United keerde na zijn pensionering terug naar zijn geboorteland Guinee en leidde in 2009 kort het nationale team voordat hij de eerste ex-sportman werd die een overheidsfunctie in het land bekleedde. Hij werd benoemd tot minister van Sport door de toenmalige president van het land. Wel werd Camara minder dan twee jaar later vervangen door een hervorming van het kabinet.

7) Andriy Shevchenko

De legendarische spits van Dynamo Kiev en Milan maakte tijdens zijn spelerscarrière veel doelpunten. Shevchenko hield zich tijdens zijn loopbaan al bezig met politiek. Zo steunde hij de Sociaaldemocratische Partij van Oekraïne in de late jaren '90 en steunde vervolgens presidentskandidaat Viktor Janoekovitsj in 2004. Het was dan ook geen verrassing toen de voormalige centrumspits in 2012 na zijn voetbalpensioen de politiek in ging. Shevchenko slaagde er echter niet in om een zetel in het parlement te winnen en keerde later terug naar het voetbal om het nationale team te leiden.

8) Zico 

Zico, een grote voormalige Braziliaanse voetballer, werd in 1990 minister van Sport van het land. De voormalige speler van Flamengo voerde een aantal hervormingen door om het Braziliaanse voetbal te verbeteren, maar bleef gefrustreerd achter toen niet al zijn voorgestelde veranderingen geaccepteerd werden door het parlement. Daarom verliet hij een jaar later zijn positie in de politiek van Brazilië. 
Na verschillende managementfuncties, waaronder functies bij Japan, Irak en Fenerbahçe, kondigde Zico zijn plannen aan om zich in 2015 kandidaat te stellen voor het FIFA-voorzitterschap. Hij slaagde er echter niet in om de steun van vijf nationale voetbalbonden te krijgen.

9) Andrej Arsjavin

Voormalig Zenit en Arsenal-aanvaller Arshavin was van plan om de politiek in Rusland in te gaan, maar dat mislukte. De voormalige aanvoerder van Rusland stelde zich ook kandidaat voor Vladimir Poetin's Verenigd Rusland bij de verkiezingen van 2007, maar trok zich terug voordat er stemmen waren uitgebracht om zich op voetbal te concentreren. Hij hing zijn voetbalschoenen aan de wilgen in 2018, maar is sindsdien niet meer teruggekeerd naar de politiek.

10) Marc Wilmots

De Belg Wilmots had een onsuccesvolle periode in de Belgische politiek. Nadat hij in 2003 met voetbal stopte, werd de ex-spits gekozen als vertegenwoordiger van de Franstalige liberale partij Mouvement Réformateur. Maar de Stier van Dongelberg, zoals hij in België wordt genoemd, nam in 2005 ontslag. Vier jaar later werd hij assistent-manager van België. Die functie bekleedde hij van 2012 tot en met 2016. Later coachte hij de nationale teams van Ivoorkust en Iran.

11) Robert Maaskant

Robert Maaskant bevindt zich tegenwoordig in de politiek. Als lid van de PartijvdSport hoopt Maaskant mensen te inspireren: “Ik ben enorm begaan met sport en bewegen. Ook denk ik dat het heel veel goed kan doen. Samen met de andere kandidaten kwamen we op de conclusie dat sport en bewegen niet genoeg stem heeft. Ik ben helemaal bij het begin gevraagd om mee te doen en zei gelijk ja”, zo vertelt de oud-trainer bij het Algemeen Dagblad. 

Lees hier nog een artikel over: Voetballers die de politiek ingingen