Talenten die te vroeg naar het buitenland vertrokken

De kloof tussen de Nederlandse clubs en de Europese topclubs is groot en de oorzaak hiervan is de financiële daadkracht van buitenlandse clubs. Spelers trekken op steeds jongere leeftijd uit de Eredivisie, omdat de salarissen in het buitenland veel hoger liggen. Bij vele talenten blijft een doorbraak in het eerste elftal uit, ze kwijnen weg op de bank of tribune en verdwijnen uiteindelijk van de radar.

Spelers die op jonge leeftijd veel potentie hadden, hebben hun status nooit kunnen waarmaken en vergooide hun carrière door te vroeg toe te geven aan de (olie)dollars over de grenzen. 

Nacer Barazite

Nacer Barazite gold ooit als een groot talent van de jeugdopleiding van NEC, maar koos al op jonge leeftijd voor de overstap naar Engeland. Het Londense Arsenal schetste een mooi toekomstperspectief. De Nederlander doorliep alle jeugdteams en kwam zelfs uit voor Jong Oranje, maar brak nooit definitief door bij Arsenal. Verhuurperiodes bij Vitesse en Derby County liepen uit op niets tot de aanvaller in 2011 een contract tekende bij het Oostenrijkse Austria Wien. In Oostenrijk leek Barazite eindelijk zijn potentie waar te maken met een basisplaats en een mooi doelpuntengemiddelde. Na één seizoen zwichtte de spits echter alweer voor het geld en vertrok naar AS Monaco. Inmiddels speelt Barazite zijn wedstrijden bij het tweede elftal van de Monegasken.

Mark van den Boogaart

Deze middenvelder verliet Feyenoord op 19-jarige leeftijd voor een avontuur in de Spaanse zon. Sevilla bood de Rotterdammer een lucratief contract aan, terwijl hij nog niet eens zijn debuut voor de Rotterdammers had gemaakt. Bij Sevilla kwam Van Den Boogaart, die destijds als een grote belofte te boek stond, niet verder dan het tweede en derde elftal. Na mislukte avonturen bij FC Dordrecht, NEC en Real Murcia keerde de middenvelder terug in het amateurvoetbal bij BVV Barendrecht en Rijnburgse Boys.

Ouasim Bouy

Ouasim Booy is één van de vele spelers uit de stal van de bekende spelersmakelaar Mino Raiola. De Italiaanse zaakwaarnemer staat bekend om zijn enorme internationale netwerk en zo bracht Raiola Bouy in 2012 ook onder bij Juventus. Een aantal maanden voor de overgang had de veelbelovende middenvelder een contractverlenging bij Ajax geweigerd. Bouy dacht dat Juventus een betere stap in zijn carrière zou zijn. Dat bleek niet het geval te zijn, na eerst een heel seizoen op de bank te hebben gezeten werd de technicus verhuurd aan Brescia. Bouy kwam in de tweede divisie van Italië meer aan spelen toe en keerde na een jaar hoopvol terug naarde Oude Dame.Tevergeefs, want verder dan 17 minuten in een bekerwedstrijd is de middenvelder vooralsnog niet gekomen. Inmiddels vecht de 20-jarige Amsterdammer tegen degradatie bij het Duitse HSV.

Brian Pinas

Brian Pinas vertrok in 1996 op achttienjarige leeftijd van Feyenoord naar het Engelse Newcastle. De overgang was opvallend, omdat dergelijke transfers in die tijd een stuk minder voorkwamen dan nu. Bij Newcastle kwam de Rotterdammer maar zeer sporadisch aan spelen toe en na een paar seizoenen ging de aanvaller terug naar Nederland. Bij zijn jeugdliefde Feyenoord kreeg de aanvaller nooit een vaste basisplaats. Na verhuurperiodes bij Excelsior ging Pinas in 2003 naar FC Groningen, ook hier kon het talent maar niet aarden. Via Cercle Brugge en NAC Breda sloot Pinas zijn carrière uiteindelijk af bij FC Dordrecht.

Gyliano van Velzen

Gyliano van Velzen stond bij de jeugdtrainers van Ajax bekend als een pijlsnelle aanvaller. In 2010 ontdekte de scouts van Manchester United het talent en boden hem een contract aan. Van Velzen twijfelde niet en pakte zijn koffers en trok richting de havenstad. Bij Manchester kreeg de aanvaller nooit een kans op een doorbraak, ook niet na een verhuurperiode aan Royal Antwerp. 

Zakaria Labyad

De eerste speler in het rijtje die wel doorbrak bij de club die hem opgeleid heeft. Trainer Fred Rutten gaf Labyad een vaste basisplaats in het eerste van PSV en de Marokkaan beschaamde het vertrouwen niet en blonk uit met assists en doelpunten. Technisch directeur Marcel Brands wilde het contract van Labyad graag opwaarderen en verlengen en Labyad gaf aan hier wel oren naar te hebben. De jeugdinternational ging vele gesprekken aan met Brands, maar kwam er niet uit. In het geheim tekende Labyad ondertussen een verbintenis met Sporting Portugal, waar de aanvaller twee miljoen per jaar ging verdienen.

In Lissabon viel Labyad alleen op door rode kaarten in het minieme aantal speelminuten dat hij kreeg. Sporting verkeerde na één seizoen in financieel noodweer en wilde na een jaar alweer van de grootverdiener af. Via een brief bood hij zijn excuses aan PSV en vroeg of hij kon terugkeren naar de Eindhovenaren. PSV weigerde en Sporting verhuurde Labyad aan Vitesse. 

Vincent van den Berg

Vincent van den Berg werd bij SC Heerenveen beschouwd als een grote belofte voor de toekomst. De Friezen wilden de aanvallende middenvelder graag aan zich binden, maar voor dat er ook maar over een contract gesproken kon worden, had de middenvelder zijn ja-woord al aan Arsenal gegeven. De destijds 17-jarige middenvelder kon Arsène Wenger na een paar seizoenen niet overtuigen en ging terug naar Nederland. Ook bij Go Ahead Eagles en PEC Zwolle kwam de middenvelder niet aan de bak. De Schiedammer besloot uiteindelijk maar om afscheid te nemen van het betaald voetbal.

Jordy Brouwer

Jordy Brouwer verruilde Ajax in 2007 in voor een Engels avontuur bij Liverpool. De aanvaller speelde goede wedstrijden bij de beloften van Liverpool, maar imponeerde niet genoeg voor een debuut in het eerste. Nadat Brouwer bij Liverpool geen toekomstperspectief zag, besloot hij zijn carrière nieuw leven in te blazen bij RKC, ADO den Haag en Almere City. Bij geen van drieën maakte de Hagenaar indruk. 

Collins John

Deze wereldreiziger trok op 18-jarige leeftijd naar het Engelse Fulham na twee seizoenen in het eerste van FC Twente te hebben gespeeld. In Engeland begon John goed met 4 doelpunten in 8 duels, maar de aanvaller wist deze lijn niet vast te houden. De éénvoudige international werd verhuurd aan Leicester City, waar John geen basisplaats wist te veroveren. Na het avontuur bij Leicester deed John een poging zijn CV op te vijzelen met een lange lijst van clubs waar hij probeerde een contract in de wacht te slepen: Watford, NEC, Roeselare, Chicago Fire, Qäbälä PFK, Mes Sarchesmeh, Genclic Gücü SK, Barnet en Piast Gliwice.

Royston Drenthe

Hét schoolvoorbeeld van een talent die te vroeg naar het buitenland is vertrokken uiteraard Royston Drenthe. In 2007 maakte de Rotterdammer furore door op het EK voor spelers onder de 21 jaar in Israël zeer spectaculaire wedstrijden te spelen als linkermiddenvelder bij Jong Oranje. Nederland won het toernooi uiteindelijk en Drenthe werd gesprezen in de media. Real Madrid raakte overtuigd van zijn kunnen en namen Drenthe na het toernooi voor maar liefst 16 miljoen euro over van Feyenoord. De 20-jarige middenvelder werd gezien als toekomstig vervanger van Roberto Carlos en maakte in zijn eerste seizoen regelmatig minuten voor de Madrilenen. Het tweede en derde jaar bij de Koninklijke bracht Drenthe vooral door op de bank en tribune. Na drie seizoenen werd Drenthe twee maal verhuurd aan Hercules en Everton. Bij Hercules kwam de Rotterdammer vooral in het nieuws door de vele en hoge verkeersboetes en in Engeland blonk Drenthe uit door vaak te laat te komen. Zowel Everton als Hercules wilde een samenwerking met Drenthe niet verlengen en de middenvelder probeerde in 2012 om zijn carrière nieuw leven in te blazen bij het Russische Alania Vladikavkaz. Ook in Rusland kwam de rappende Rotterdammer vooral in het nieuws door zich bezig te houden met randzaken op sociale media.