Opinie van de week: Louis van Gaal paste niet in het simplisme van het Engelse voetbal

Lex Muller is al tientallen jaren bekend als sportjournalist, werkte 20 jaar bij het Algemeen Dagblad. Later bij de televisie. Bezocht WK's en EK's vanaf 1974. Door de wol geverfd heet dat. Wekelijks maakt Lex een 'opinie' voor Voetbalflitsen.

De Engelse media zullen nog heimwee krijgen naar Louis van Gaal. Hun favoriete  doelwit tijdens de afgelopen twee jaar moest deze week helaas de Premier League vaarwel zeggen. Gedwongen weliswaar en een seizoen voor het einde van zijn contract met Manchester United. Ook hijzelf had heel graag zijn eeuwig gebakkelei met de tabloids nog een competitie lang willen volhouden.

Van Gaal en de pers zullen nooit vrienden worden. Zeker in Engeland is de relatie in een gestaag tempo puur verslechterd. Al sinds de winter moest hij zich constant verdedigen tegen de stroom aan speculaties over zijn onherroepelijke ontslag. Kort na de scheiding tussen Chelsea en José Mourinho stond het vast dat de Amsterdammer hoe dan ook moest wijken voor de Portugees. De wissel was slechts een kwestie van tijd.

 Steenkool Engels 

Bij elke persconferentie moest Van Gaal weer ingaan op stekelige vragen over zijn aanstaande terugkeer naar Nederland. Dat resulteerde regelmatig in een uiterst vermakelijk woordenspel. Zijn steenkool Engels verspreidde zich telkenmale via sociale media als slapstick over de halve wereld. Een enkeling gelooft zelfs dat hij daardoor sneuvelde in Manchester. Onzin natuurlijk. In het voetbal draait het steevast om resultaat. Volgens de strenge normen van Manchester United, een zeer gerespecteerde topclub met miljoenen fans tot ver buiten Engeland, faalde Van Gaal met name in zijn tweede jaar. In zijn eerste seizoen voldeed hij nog net aan de minimale opdracht van kwalificatie voor de Champions League. Vanwege het geld, maar vooral ook om de zo duur verworven status.

Op de valreep bezorgde Van Gaal zijn werkgever nog de twaalfde FA Cup. Een te goedkope troostprijs naar de visie van de Amerikaanse eigenaar en in feite slechts een extra argument voor de al lang geplande breuk. Alleen de vierde plaats in de League had hem mogelijk nog een ontsnapping kunnen bieden, al is ook dat zeer twijfelachtig.

Voor alles knapte Manchester United steeds meer af op Van Gaal door zijn invulling en beleving van het soort voetbal. Te saai, te verkrampt, amper spanning en spektakel, te weinig doelpunten. Het legioen op Old Trafford mopperde steeds luider. Waar was de aloude glorie onder Alex Ferguson gebleven? Het onverteerbare spel vloekte permanent met de roemrijke historie onder de voorgangers.

Na het WK in Brazilië stortte Van Gaal zich onvoorbereid op de klus in Engeland, waar hij nog niet eerder had gewerkt. De Premier League eist sensatie, aanval van box to box, en gruwt van een behoudende en voorzichtige instelling. Nog in de sfeer van het Nederlands elftal kopieerde hij in eerste instantie het vrij defensieve systeem. Dat bleek het structurele probleem voor hem: dat hij de Britse behoeften niet goed aanvoelde. In principe klikte het niet tussen hem en de simpele aard van het Engelse voetbal.

Provocaties en gekissebis

Hij is uit zijn lijden verlost, jubelden de kranten in Londen en Manchester dan eindelijk. Dat geldt nog het sterkst voor Van Gaal zelf, die ondanks zijn liefde voor provocaties en gekissebis de strijd aan de overkant nooit had kunnen winnen. Hij mag terecht kwaad zijn op de botte wijze van wegsturen, al krijgt hij dan nog bijna zes miljoen euro mee als afkoopsom voor het laatste seizoen. En hij laat een aantal talentvolle jongeren achter voor zijn opvolger, zijn specialiteit bij uitstek.

Flink uithuilen en als 64-jarige oude rot, na een verfrissende vakantie in Portugal, gewoon stug doorgaan. De KNVB zoekt immers ook dan nog steeds een bekwame technisch directeur.

LEX MULLER