EK-PRAAT 5: Coaches van Kroatië en Portugal verdienen schorsing voor het leven

Lex Muller is al tientallen jaren bekend als sportjournalist, werkte 20 jaar bij het Algemeen Dagblad. Later bij de televisie. Bezocht WK's en EK's vanaf 1974. Door de wol geverfd heet dat. Tijdens dit toernooi zorgt Lex voor onze EK-praat...

Grauwsluier boven het EK

Slechts een enkele coach durft de grauwsluier boven het EK even weg te schuiven. Zoals Jogi Löw, de 56-jarige vernieuwer van de Mannschaft. Wereldkampioen sinds twee jaar, stilaan de favoriet in Frankrijk, waar hij als één van de uitzonderingen het aanvallende voetbal naar hartenlust predikt. Zelfs nog ietsje meer verfijnd dan Spanje.

Het Duitse elftal bracht ook tegen Slowakije zijn achtste finale voornamelijk door op de helft van de tegenstander. Met permanent positiespel kraakte het geleidelijk de ploeg van Jan Kozak. De tactiek van Löw tintelt van het modernisme in deze sport. Backs fungeren als flankspelers, geregeld bewegen liefst negen man als een wervelwind rond de vijandelijke zestien, de druk op de opponent verflauwt bijna geen minuut.

Duitsland leunt ook nog eens op een elftal zonder zwakke plekken. Misschien spits Mario Gomez, inmiddels een dertiger en afgezakt naar de Turkse competitie. Maar om hem heen dartelen voldoende alternatieven, al moet Thomas Müller nog loskomen. Met achterin een centrum van massief beton en een amper te passeren doelman Manuel Neuer. De demonstratie van hedendaags voetbal tegen het kansloze Slowakije bracht het team van Löw al meteen in polepositie.

Angsthaas en nog grotere bangerik

Daar verdrong het Kroatië, de revelatie van de groepsfase. Na de spectaculaire winst tegen Spanje uitgeroepen tot een gevaarlijke outsider, de kanshebber bij uitstek in het linkerdeel van het schema. Maar helaas veroordeeld tot een coach als Ante Cacic en daardoor vroegtijdig naar huis verbannen. Tegen Portugal ontmaskerd als een angsthaas, een nog grotere bangerik dan collega Fernando Santos. Wat deze twee zaterdag in Lens uitspookten, rechtvaardigde in feite een schorsing voor het leven.

Kroatië – Portugal oogde als een sierlijke affiche voor de werkelijke start van het EK. Twee weken lang bedelde het toernooi vergeefs om een aalmoes van een kruimeltje vermaak. Maar in de achtste finales zou alles goedkomen. Spijtig genoeg verkeerden beide coaches kennelijk in een sombere en depressieve bui en besloten het publiek af te schepen met een nog niet eerder opgevoerde wanvertoning van negativisme.

Ingesnoerde elftal

Dat viel Cacic nog het meest kwalijk te nemen. Allereerst haalde hij de logge Mario Mandzukic terug als statische spits ten gunste van Nikola Kalinic. En vertrouwde hij toch weer op Luka Modric, uitgeput van een lang seizoen in Madrid en evenmin helemaal fit. Hij negeerde talentvolle jongelingen als Marko Pjaca, Marko Rog en Mateo Kovacic. Daarbij verkoos hij tegen het ploeterende Portugal een systeem dat was gefocust op het voorkomen van een tegendoelpunt. Negen tot tien man achter de bal, en dat gedurende 117 minuten. Pas tegen het einde van de verlenging waagde het ingesnoerde elftal zich wat meer in de richting van doelman Rui Patricio.

België

Eén fortuinlijke counter beloonde Portugal als winnaar van dit drama, dat eigenlijk beide deelnemers had moeten uitsluiten van welk vervolg ook. Als straf voor hun naargeestige en foutieve instelling op een EK, dat al zo weinig promotie maakt voor het voetbal. Logisch dat de massa nu op België, met de eindelijk uitblinkende Eden Hazard, gokt als definitieve blokkade voor de verdoemde Zuid-Europeanen.